کتک کاری برای قاپ زدن مسافر در محله ای که ساکنانش راننده اتوبوس بودند ، ماجرای بشکه های پر از تخم مرغ و متولدشدن جوجه ها زیر آفتاب - وبلاگ پنجره

به گزارش وبلاگ پنجره، قبل از تاسیس شرکت واحد اتوبوسرانی، تعدادی اتوبوس شخصی کار حمل ونقل مسافران را انجام می دادند، اما فعالیتشان نظم و ترتیب نداشت و به اصطلاح تابع هیچ قاعده و قانونی نبودند.

وبلاگ پنجره- پریسا نوری: در در اواسط دهه 30 جایی در محدوده خیابان هنگام، ساختمان آجری برای اتوبوس های مسافربری داخل شهری بنا شد که بعدها توسعه پیدا کرد و تابلوی شرکت واحد اتوبوسرانی تهران بر پیشانی آن جا گرفت. با تاسیس شرکت واحد در خیابان هنگام، نه تنها فعالیت اتوبوس های مسافربری نظم و ترتیبی پیدا کرد، بلکه محله ای در این خیابان شکل گرفت که همه ساکنانش در شرکت واحد کار می کردند و اغلب راننده اتوبوس بودند. خاطرات اهالی از تاسیس شرکت واحد و شکل گیری محله ای به همین نام خواندنی است.

قصه های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید

قاپ زدن مسافر

عسگر سپهرزاد یکی از اهالی قدیمی محله شرکت واحد است. او که از کودکی به علت اینکه پدرش راننده اتوبوس بوده، در این محله ساکن شده، روایاتی شنیدنی از فعالیت اتوبوس های قدیمی نقل می نماید: قبل از تاسیس شرکت واحد، پدرم راننده یکی از اتوبوس های بنز قدیمی بود. آن موقع اتوبوس ها مبدا و مقصد خاصی نداشتند و ایستگاهی هم در کار نبود. هرجا مسافر بود اتوبوس می ایستاد و پارکابی مسافر را سوار می کرد و هرجا مسافر مایل بود پیاده می شد. کرایه اتوبوس هم نرخ ثابتی نداشت. صاحبان اتوبوس ها طبق قانونی خودنوشته برای دخل روزانه هر اتوبوس مبلغی ثابت معین می کردند و شب به شب از راننده می گرفتند. این قضیه باعث می شد که و راننده ها بر سر مسافر و پرکردن اتوبوس با هم مسابقه سرعت می گذاشتند، بعضی راننده ها برای اینکه بازار را خراب نمایند و مسافرها را قاپ بزنند نرخ کرایه را پایین می آوردند؛ همین باعث دعوا و مرافعه و کتک کاری یا حتی تصادف می شد تا اینکه با تاسیس شرکت واحد، یک نرخ و سازوکار واحد برای اتوبوس ها معین شد و دعواها انتها پیدا کرد.

شکل گیری محله شرکت واحد

سپهرزاد از روزهای شروع فعالیت شرکت واحد اینطور می گوید: با تاسیس شرکت واحد، پدرم و سایر اتوبوس دارها دعوت به کار شدند. آن موقع پارکینگ شرکت واحد دیوار نداشت و دور تا دور محوطه ای که پر از اتوبوس های گازوئیلی مرسدس بنز و دوج بود با بشکه محصور شده بود و اطراف تا چشم کار می کرد بیابان بود و هیچکس حاضر نبود آنجا زندگی کند. مدیران شرکت هم برای تشویق رانندگان و اتوبوس داران خانه هایی سازمانی اطراف شرکت ساختند و گفتند بیایید زندگی کنید، کرایه هم ندهید! پول خانه را از حقوقتان کم می کنیم. ما هم در یکی از این خانه ها ساکن شدیم و برجی 35 تومن از حقوق پدرم بابت خانه کسر می شد. نفسی تازه می نماید و ادامه می دهد: حالا سال هاست محله شرکت واحد، در محله کوهک منطقه 4 ادغام شده و از خانه های سازمانی شرکت واحد فقط دو یا 3 تا به همان شکل به جای مانده و بقیه جایشان را به ساختمان های چندطبقه داده اند.

خانه های ویلایی با دیوارهای کوتاه

خاطرات مجتبی نعلچگر که بلیت فروش بازنشسته شرکت واحد است و پدرش هم جز اولین راننده های اتوبوس این شرکت بوده، خواندنی است: سال 1344 پدرم در شرکت واحد استخدام شد. شرکت واحد به کارکنانش خانه های ویلایی به قیمت 17 هزار تومان واگذار کرد. پدرم می گفت از اولش ما پولی ندادیم، بلکه بانک رفاه کارگران وام داده بود و ماه به ماه از حقوق کارمندان کسر می شد و 25 سال طول کشید تا این وام تسویه شد. خانه ها 150 تا 220متری و سه خوابه بودند و خانه های بزرگ را به کارکنانی که بچه های بیشتری داشتند می دادند. خانه ها سازمانی و یک شکل بود. همه شان حیاط داشتند و در حیاطشان یک حوض پر آب بود. البته اوایل دیوار حیاط کوتاه بود و راحت می شد به حیاط همسایه رفت. شرکت سازنده 2 هزار تومان دیگر گرفت و دیوارها را بلند کرد.

جوجه کشی در محله

محمدرضا آوان هم که از کودکی در محله شرکت واحد زندگی نموده و بعدها مثل پدرش راننده شرکت واحد شده، می گوید: از سال 44 به خاطر شغل پدرم به محله شرکت واحد آمدیم. یادم است اطراف اینجا همه بیابان بود. یک کارخانه جوجه کشی در نارمک بود که به قدری تخم مرغ هایش زیاد بود که تخم ها را در بشکه می گذاشت و می آورد پای تپه ها و خاکریزها می ریخت. در اثر گرما جوجه ها از تخم بیرون می آمدند و از تپه سرازیر می شدند و صدای جیک جیکشان محله را برمی داشت. ما هم بچه بودیم؛ با ذوق و شوق می رفتیم جوجه ها را می گرفتیم و می آوردیم و بزرگ می کردیم.

او خاطره دیگری هم از کودکی اش به یاد دارد: یادم است هر وقت شیطنت می کردیم به سفارش مادرمان باید برای تنبیه همراه پدرمان سر کار می رفتیم و از 8 ساعت اتوبوس سواری خسته می شدیم.